Burza

    Minęła ostatni zakręt, łapiąc się za brzuch. Kujący ból promieniował w lewym boku, sprawiając, że dziewczyna zgięła się wpół. Złapała z trudem powietrze, podpierając się o ścianę. Uniosła głowę, rozglądając się na boki. Po chwili zobaczyła, że kilka stóp od niej stoi Louis, nonszalancko opierając się plecami o kamienną ścianę. Przyglądał się jej z lekkim uśmiechem, nie odzywając się ani słowem.

    - Przepraszam... za spóźnienie - wydyszała, podchodząc do niego ze skrzywioną od bólu miną.

    - Dziękuję, że przyszłaś. - Uśmiech zniknął z jego twarzy, a jego miejsce zastąpił wyraz zamyślenia. - Pozwól, że przejdę od razu do rzeczy. - Lily skinęła lekko głową, a on kontynuował: - Znowu coś przewidziałem. Lily, twoja siostra... - Urwał, spuszczając wzrok. -  Jej się coś stało. Nie wiem co. Widziałem tylko, jak krzywi się z bólu, jak wrzeszczy...

    - Daj spokój, pewnie znów pokłóciła się z rodzicami - prychnęła Lily, siadając na kamiennej posadzce. Była nieco zła na chłopaka, że ściągnął ją na drugi koniec zamku z tak błahego powodu. Petunii na pewno nic się nie stało, a ona za to musiała oszukać Jamesa. Czuła się podle.

    - No nie wiem... - Z zamyślenia wyrwał ją głos Louisa. - Ona była w mugolskim szpitalu.

    Lily momentalnie pobladła. Gęsta mgła zasłoniła jej oczy, czuła się, jakby na nowo przebiegła kilka kilometrów. Podniosła wzrok na przyjaciela, dostrzegając w jego oczach współczucie.

    W szpitalu... Petunia w szpitalu...

    - Czy... widziałeś coś jeszcze? - Słowa wypłynęły z jej ust bez jakiejkolwiek kontroli. Nie miała pojęcia co mówi, co się dzieje.

    Petunia w szpitalu... Czy to coś poważnego...?

    - Bardzo mi przykro, ale nie. Tylko to. Powinnaś natychmiast napisać do rodziców.

    Jeśli to ten Vernon... Jeśli coś jej zrobił...

    Podniosła się na nogi, łapiąc kurczowo ramię Louisa. On bez słowa złapał ją za rękę i poprowadził w stronę Sowiarni.

    Megan wyszła na zalane słońcem błonia, wystawiając twarz ku padającym promieniom. Uśmiechnęła się, na widok tak wspaniałej pogody. Ostatnio ta była zmienna. To chłód i deszcz, to znów słońce i bezchmurne niebo.

    Przeszła po krótko przyciętej trawie, szukając wzrokiem jakiegoś drzewa, gdzie nie byłoby przy nim tłumu uczniów. Korzystając z ładnej pogody wszyscy wylegli na błonia, aby wygrzać się, być może ostatni raz aż do wiosny, w ciepłych promieniach popołudniowego słońca.

    Odszukała małą topolę, przy której siedział tylko jeden chłopak. Z cichym westchnięciem ruszyła w tamtą stronę. Niczego lepszego nie znajdzie. Wszystkie miejsca były już zajęte. W dodatku Syriusz miał szlaban, a Lily wybyła na spotkanie z tym całym Louisem. Molly postanowiła potowarzyszyć Remusowi w bibliotece, Nina odrabiała pracę dodatkową z astronomii, a Lucy musiała ćwiczyć zaklęcie rozweselające, bo jako jedyna z klasy nie potrafiła go jeszcze poprawnie rzucić.

    Usiadła z drugiej strony, opierając się plecami o chropowatą powierzchnię kory. Wyjęła z torby grubą książkę i otworzyła ją na zaznaczonej stronie. Już chciała zagłębić się w jej treści, gdy poczuła na swoim ramieniu delikatne szturchnięcie. Zaciekawiona odwróciła głowę. Za nią siedział Alessio, brat Niny, z nieśmiałym, ale ujmującym uśmiechem, na przystojnej twarzy.

    - Ręce mi odpadną - jęczał James, rozprostowując bolące palce. Przetarł dłonią zmęczoną twarz, modląc się, aby Filch w końcu przyszedł.

    - Było warto - wtrącił Syriusz, biorąc się za szorowanie kolejnego pucharu. - "Melodie Clark za szczególne osiągnięcia w dziedzinie transmutacji" - przeczytał, prychając głośno. - Też mi coś. Założę się, że nie potrafiła zamieniać się w zwierzę.

    James, ze zrezygnowaniem malującym się na twarzy, rozejrzał się, szacując w myślach ilość jeszcze nie tkniętych pucharów. Pod ich stopami piętrzył się jeszcze cały stos zaśniedziałych, brudnych nagród.

    - Szoruj, Rogacz, sam wszystkiego nie zrobię - rzucił Syriusz, patrząc na niego z rozbawieniem.

    - Mógłbym pojutrze zrobić sprawdziany do drużyny quidditcha. Co ty na to? - spytał James, biorąc do ręki mały puchar i obracając go w dłoniach. - Brakuje nam obrońcy i jednego ścigającego. - Chwycił szczotkę i zaczął powolnymi ruchami szorować nią powierzchnię nagrody jakiegoś Erica Logana.

    Syriusz przeniósł wzrok z ogromnego, srebrnego pucharu na przyjaciela, unosząc lekko kąciki ust.

    - Dobry pomysł. Ale musiałbyś już jutro wywiesić ogłoszenie - odparł. - A teraz bierz się z powrotem do roboty, bo tak się składa, że mamy dość ograniczony czas. Nie wiem jak ty, ale ja chciałbym położyć się spać przed nadejściem świtu. - Spojrzał wymownie w okno, gdzie niebo upstrzone było milionami gwiazd. - Ciekawe, który to ten Syriusz... - zastanowił się, patrząc w dal. - Ktoś, kto nadał mu taką nazwę, musiał być naprawdę mądry.

    James nie odezwał się, biorąc do ręki puszkę ze środkiem czyszczącym. Czuł, że lada chwila mięśnie jego rąk zastrajkują i bedą domagały się długiego odpoczynku.

~ * ~

    Kolejnego ranka pogoda zmieniła się diametralnie. Powietrze było mroźne, a porywisty wiatr hulał za oknem, potrząsając bezlitośnie czubkami drzew. Na korytarzach zamku panował ziąb, ale w pokojach wspólnych było przyjemnie ciepło dzięki płomieniom buchającym z kominków.

    Megan siedziała w fotelu opatulona grubym, białym swetrem, czytając jakiś łzawy romans. Co chwilę pociągała głośno nosem, wlepiając swe olbrzymie złotawe oczy w coraz to smutniejsze fragmenty książki.

    James stanął przy tablicy ogłoszeń, oceniając z pewnej odległości jak prezentuje się jego ogłoszenie o naborze do drużyny quidditcha. Pokiwał z zadowoleniem głową, po czym udał się w stronę kominka, gdzie przed nim, wyciągnięta na grubym dywanie, leżała Lily, z nosem w pergaminie. Pisała właśnie zaległe wypracowanie dla Slughorna i zdawała się być całkowicie odcięta od realnego świata.

    James usiadł obok niej, w zamyśleniu gładząc ją po głowie. Dziewczyna potrząsnęła rudą czupryną, śledząc wzrokiem kolejny akapit eseju.

    - Zauważyliście, że ten cały Alessio w ogóle się do nikogo nie odzywa? - Ciszę przerwał Syriusz, korzystając z okazji, że Niny nie było w pokoju wspólnym, tylko siedziała w bibliotece. Już od pewnego czasu intrygowała go ta sytuacja, ale dotychczas nie miał okazji, aby podzielić się swoją opinią. - Jak na mój gust, to jest on trochę dziwny. Za spokojny. Jak ten cały Louis. -  Rzucił szybkie spojrzenie Lily, która natychmiast poderwała głowę.

    - Louis nie jest dziwny - warknęła, wyraźnie zaznaczając każde słowo. - To, że jest spokojniejszy od was i że przykłada się do nauki nie oznacza od razu, że coś z nim jest nie tak.

    - Daj spokój, Lily... - zaczęła Lucy, przeciągając się. - To mruk. W ogóle się do nikogo nie odzywa. Tak, jak ten cały Alessio. Ciągle tylko rysuje. I cały czas jest naburmuszony, jakby przebywał tu za karę.

    Megan oderwała wzrok od tekstu, zamykając książkę z głuchym trzaskiem. Popatrzyła na Syriusza z niesmakiem, wygodniej układając się w fotelu. Następnie rzuciła szybkie spojrzenie Lucy spod zmrużonych oczu.

    - Alessio nie jest dziwny - powiedziała ze złością. - Poznałam go wczoraj. Jest naprawdę bardzo sympatyczny.

    To był błąd. Twarz Syriusza przybrała bordowy kolor, a usta zacisnęły się mocno. Wyglądał, jakby zaczął się dusić.

    - Mam nadzieję, że nie poznaliście się za dobrze - warknął, nerwowo przeczesując przydługie włosy.

    Megan spłonęła delikatnym rumieńcem, ale nie odwróciła wzroku. Patrzyła dumnie w szare oczy Syriusza, unosząc podbródek nieco wyżej.

    - A może tak. I tobie nic do tego. Skoro ty możesz bezczelnie flirtować z innymi dziewczynami, to ja mogę od czasu do czasu porozmawiać z jakimś chłopakiem - powiedziała dobitnie, mrużąc gniewnie oczy. - Lily przyjaźni się z Louisem, więc ja mogę z Alessiem - dodała.

    Kolejny błąd. James wytrzeszczył oczy na rozgniewaną Megan, powoli przenosząc wzrok na Lily.

    - Co to znaczy: Lily przyjaźni się z Louisem? - spytał szybko, siląc się na spokój.

    - To znaczy, że przyjaźnię się z Louisem! A co niby? - Podniosła się z pozycji leżącej, siadając gwałtownie. - I przestań znowu doszukiwać się kłamstw! Tak, robisz to przez cały czas, od kiedy przyjechaliśmy do Hogwartu! - krzyknęła, widząc, że James chce zaprzeczyć.

    Wzrok Molly wędrował od Jamesa do Lily i na odwrót. Musiało w końcu dojść do tej kłótni. Od kilku dni atmosfera coraz bardziej się zagęszczała, burza wisiała w powietrzu. W końcu doszło do grzmotów i błyskawic.

    - A co, mam niby obojętnie patrzeć, jak ten cały wymoczek przystawia się do ciebie? On cię omamia! - krzyknął wzburzony James, dziko wymachując rękoma. Peter w ostatniej chwili uchronił się przed celnym ciosem z jego strony.

    Lily nerwowo zdmuchnęła kosmyk, opadający jej na oczy.

    - Oni stanowczo za dużo się kłócą - mruknął Syriusz, zwracając się do Remusa. - Koniec, gołąbeczki! - krzyknął do pary przyjaciół, którzy już gotowali się do kolejnej ostrej wymiany zdań. - Proszę się rozjeść! - Wskazał oba dormitoria. - A wy na co się gapicie? - Zwrócił się w stronę zaciekawionych drugorocznych.

    Lily rzuciła ostatnie gniewne spojrzenie Jamesowi, po czym, z dumnie uniesioną głową, udała się do dormitorium.

    - Rzadziej się kłócili, kiedy byli przyjaciółmi - szepnęła Megan, patrząc w ślad za oddalającą się rudowłosą postacią. - Nawet kiedy Lily nienawidziła Jamesa, tak często się na niego nie wydzierała. Najczęściej po prostu nie zwracała na niego uwagi.

    - My chyba również nie powinniśmy zwracać uwagi, tyle że na nich. Powinni sami rozwiązywać swoje problemy - powiedział Remus, prostując się w fotelu.

    - I pozabijać się nawzajem? - prychnął Syriusz.

    Mroźne powietrze wtargnęło do pomieszczenia przez otwarte okno. Bordowe zasłony uniosły się w górę, pchane siłą wiatru. Jedna z rolek pergaminu zsunęła się z szafki, lądując na podłodze.

    Kolejna kłótnia.

    Czy oni nie potrafią wytrzymać w spokoju choć jeden tydzień? Ile jeszcze będzie takich zagrań? Ile jeszcze scen zazdrości odstawi James, ile krzyków jeszcze wydobędzie się z gardła Lily? Ile jeszcze razy rudowłosa będzie gotowa okłamać Pottera?

    Kolejna kłótnia.

    Czy ich związek będzie wyglądał tak zawsze? Czy zawsze będą się kłócić o najmniejsze drobnostki? A może po prostu zerwą ze sobą w przypływie gniewu, uznają, że to bezsensowne, bo i tak ciągle się kłócą...

    Kolejna kłótnia.

    Już lepiej byłoby zostać przyjaciółmi. James nie miałby nic do gadania w sprawie Louisa, Lily traktowałaby obu jako braci, a problemy same by zniknęły. Nie, wcale by ich nie było.

    Kolejna kłótnia.

    Przeprosić go, czy poczekać aż to on zrobi pierwszy krok? Wytłumaczyć mu wszystko, czy po prostu udać, że nic się nie stało? Kiedyś i tak będą musieli ze sobą porozmawiać. Szczerze. Bez krzyków.

    Rzuciła się na niepościelone łóżko, a silny powiew wiatru targnął gwałtownie jej włosami.

~ * ~

    Nadszedł wieczór. Niebo pociemniało, a gęste chmury zasnuły granatowe sklepienie. Drobne krople deszczu uderzały rytmicznie o parapety, wygrywając tylko sobie znaną melodię. Pogwizdywanie wiatru słychać było aż w dormitorium siódmorocznych Gryfonów.

    James chodził bez celu po całym pomieszczeniu, głowiąc się nad jakąś bardzo ważną sprawą. Syriusz uważnie śledził go wzrokiem, przeżuwając czekoladową żabę. Wiedział, że jego przyjaciel ma poważny problem, ale i tak nie mógł sobie odebrać frajdy z naśmiewania się z niego. Remus beształ go za każdym razem, gdy ten już otwierał usta, aby wygłosić jakąś kąśliwą uwagę.

    - Przeproś ją! - poradził Lupin, gdy James po raz kolejny przemierzał dormitorium, drapiąc się w zamyśleniu po głowie.

    - I co mam niby powiedzieć? "Przepraszam, że tak bardzo cię kocham i że z tej miłości jestem o ciebie cholernie zazdrosny"?! - Sfrustrował się, łypiąc groźnie na przyjaciela. Wiedział, że postąpił źle, wiedział, że powinien coś z tym zrobić, ale za nic w świecie nie mógł wymyślić żadnego sposobu na szybkie pogodzenie się.

    - Tak, właśnie tak - odparł spokojnie Remus, szukając czegoś w stosie książek.

    James prychnął niezadowolony i mruknął coś, co brzmiało jak "też mi rada".

    - Po prostu z nią porozmawiaj. Powiedz, co cię martwi i znajdźcie jakiś kompromis - powiedział Remus, tym samym, nieco przytłumionym, spokojnym głosem, wsadzając głowę pod łóżko.

    Potter wywrócił oczami. Na straty spisywał każdą kolejną radę, każdy pomysł, który wpadł mu do głowy. Lily była zbyt dumna i uparta, by zgadzać się na jakieś głupie kompromisy. Tu było potrzebne konkretne wyjście z sytuacji. Co zrobić, aby Lily przeszła chęć widywania się z Louisem...

    - Nigdy bym nie pomyślał, że będziesz miał tyle problemów z tym rudym diablęciem - zaśmiał się Syriusz, za co zarobił poduszką do Jamesa i książką od Remusa.

    Kochana córeczko,
Nie uwierzysz, co wydarzyło się Petunii! Czy wyobrażasz sobie swoją siostrę jeżdżącą na łyżwach? Ja też nie! Ale gdy dowiedziała się, że Vernon uwielbia ten sport, od razu przyznała, że jest mistrzynią w piruetach. Wybrali się razem na lodowisko i gdy Petunia chciała zaprezentować swój "popisowy" numer, wylądowała na lodzie, ze złamaną ręką. Vernon obiecał, że już nigdy nie założy łyżew.
Oczywiście jest nam wszystkim bardzo przykro, że teraz Tunia będzie musiała przez dłuższy okres czasu siedzieć z ręką w gipsie, a my - jej usługiwać. Tata ma już tego dość, ale jakoś udaje mi się go uspokajać. Vernon odwiedza ją codziennie, co dodatkowo wyprowadza ojca z równowagi. Nie wiem, jak długo jeszcze uda mi się to pociągnąć.
Ale ty nie martw się niczym, tylko ucz się pilnie! Jesteś taka zdolna. Uściskaj od nas Jamesa!
Całusy,
Mama

    Lily ryknęła śmiechem, turlając się po łóżku. Lucy spojrzała na nią z niesmakiem, znad czytanego czasopisma. Zacmokała, kręcąc głową i uśmiechając się przelotnie.

    Petunia na łyżwach!

    A więc to tego dotyczyła przepowiednia Louisa! A ona, głupia, już martwiła się, że coś się stało! Już wyobrażała sobie Tunię, lądującą na lodzie z dzikim wrzaskiem, podczas nieudolnej próby wykonania piruetu. Prawdę mówiąc, nigdy by nie powiedziała, że Vernon lubi, a co najważniejsze UMIE jeździć na łyżwach...

    Wybiegła z dormitorium, pędząc w dół krętymi schodami. Kilka zaciekawionych twarzy zwróciło się w jej kierunku, ale nie przejęła się nimi. Wciąż śmiejąc się głośno, wbiegła do dormitorium huncwotów, potykając się o kłębek szat. Wylądowała na tyłku, a z jej gardła wydobył się jeszcze głośniejszy wybuch śmiechu. James spojrzał na nią ze zdziwieniem, zamierając w pół ruchu, a na ustach Syriusza zagościł szeroki uśmiech.

    - Skończyłaś znajomość z Louisem! - krzyknął Black, zacierając ręce.

    Lily rzuciła mu groźne spojrzenie, co jednak nie dało zamierzanego efektu, bo jej oczy tryskały energią, a usta same układały się w uśmiech.

    - Petunia złamała rękę! - wykrzyknęła, ponownie zanosząc się śmiechem.

    - I to cię tak śmieszy? - spytał zawiedziony James, opadając na łóżko. -  Już myślałem, że wydarzyło się coś zabawnego.

    Lily nie odpowiedziała, próbując złapać oddech.

    - I wiesz, Lily, nie powinnaś się tak z tego cieszyć, w końcu to twoja siostra i...

    - Nie cieszę się, że Tunia złamała rękę! - oburzyła się. - Tylko z tego, w jaki sposób to zrobiła! No i że przepowiednia Louisa nie okazała się być tym, o czym myślałam.

    James spochmurniał, mrucząc pod nosem słowo, łudząco podobne do słowa "gnojek".

    - Zawsze mówiłem, że ten cały Louis jest jakiś przygłupi... Przepowiednie, też mi coś!

    Lily rzuciła mu pogardliwe spojrzenie, powstrzymując się od ciętego komentarza. Dość miała już kłótni. Louis miał być przyjacielem, oparciem w każdej sytuacji, a nie przyczyną awantur.

    Pożegnała się w sposób dość chłodny i wyszła z dormitorium. Usłyszała, jak z zewnątrz dochodzi odgłos odległego grzmotu. Lada chwila niebo przeszyła błyskawica.

~ ~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*~~*

Szczerze? Nie lubię tego rozdziału. Jest taki... nijaki. Ale mogę obiecać, że kolejny jest lepszy :)

Jak tam po Mikołajkach? Byliście grzeczni? :D Na pewno! Jak ten czas szybko leci... Już za dwa tygodnie święta, a wydawałoby się, że dopiero co rozpoczął się wrzesień. Do wystawienia ocen coraz bliżej, więc nauczyciele mają pole do popisu ^^ Non stop kartkówki i sprawdziany. Jakoś trzeba to przeżyć.

Zaległości u Was nadrobię jutro, bo dzisiaj nie  mam już siły. Padam ze zmęczenia.